Kitapçıya her gittiğimde elime alıp incelediğim ve her seferinde, anlayamadığım bir sebepten ötürü, rafa geri bıraktığım kitaplardan biriydi Böğürtlen Kışı. Kitabı bitirdiğim an okumak için ne kadar geç kaldığımı düşünsem de aslında ne geçti ne de erken, tam zamanıydı. Kitabı okurken yeri geldi ağladım yeri geldi şok geçirdim. (Hatta yazarın notu kısmıyla bile beni ağlatabilen bir kitap oldu.) Asla gülmedim. Gülmem de gerekmezdi zaten. Her kitap sizi gülümsetmez, bazen yaptıkları tek şey, hayatın gerçeklerini yüzünüze vurmaktır. Bu kitap da gerçekleri tüm çıplaklığıyla yüzüme vurmayı görev edinmiş nadir romanlardan biriydi. Zaman zaman sebepsiz yere ağladım, zaman zaman karakterlerle empati kurdum, onların yerine geçtim ve sahip olmadığım bir çocuğu kaybettiğim için ağladım. Bazen off çektim yazara; bana imkansız aşkı bir kez daha hatırlattığı için.
Sakınmamış sözlerini yazar. O an içinden ne geldiyse aktarmış kağıda. Kalemini asla eğip bükmemiş, dosdoğru tutmuş. Karakterlerini mükemmelleştirmeye çalışmamış, aksine Vera'ya olabilecek tüm eziyetleri çektirmiş. Belki de pek adil davranmamış ona, gereğinden fazla yüklenmiş Vera'ya. Ama sonuçta harika bir kitap çıkarmış karşımıza.
Her ne olursa olsun uzun zaman sonra beni ağlatabilen bir kitap okudum Sarah Jio sayesinde. Kalemine sağlık demek düşer bize.
43. SONE
Seni nasıl seviyorum? Anlatmaya başlayayım mı?
Seni derinlikler ve yükseklikler kadar seviyorum
Ruhum duygularımın ulaşamadığı noktalara kadar ulaşıyor
Varlığını ve zerafetini seviyorum
Ben seni günlerin ötesinde seviyorum
Güneş ve mum ışığı kadar çok
Seni özgürce seviyorum bir erkeğin hakkı olduğu gibi
Seni safça seviyorum bu övülmeye değmez mi?
Şehvetle seviyorum
Eski üzüntülerim adına seviyorum seni çocuk ruhumla
Kaybedebileceğim kadar seviyorum
Bütün azizler adına nefesimi tutarak seviyorum
Gülüşler, gözyaşları kadar çok ve Tanrı izin verirse
Seni öldükten sonra bile seveceğim.
Elizabeth Barrett Browning
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder