Neil Gaiman - Yolun Sonundaki Okyanus'UM

   Eğer çok geç kaldıysanız, geciktiğiniz şey her neyse, kalbinizin kırıldığını hissedersiniz. Gerçek bir kırılmadır bu, yalnız ruhunuzda değil bedeninizde de hissedersiniz. Bazılarınız sevdiğinin elini tutmak için gecikmiştir, bazıları bir şeyi yapmak için çok gecikmiştir, geri dönüşü yoktur artık. Bazıları tek gidiş bir bilet almıştır yolun sonuna, geriye dönmek imkansızdır bir daha. Bazılarınız okyanus'u keşfetmekte çok geç kalmıştır. Bazıları da benim gibi tüm bunların hepsine gecikmekle kalmamış, Neil Gaiman gibi bir yazarı da çok geç farketmiştir.
    Neyse ki diğerlerinin aksine bu geri dönüşü olmayan bir yol değil. Onun kitaplarını okuyamadığım yılları geri alamam ama önümde de uzanan kocaman bir zaman dilimi var. Belki de yok. Ama onu gerçekten anlamak istersem eğer bu kitapta olduğu gibi diğer kitaplarını da okurken harika anlar beni terslemeyecektir asla. Olduğu kadar bundan sonra.
     Dediğim gibi çok geç kaldım böyle bir yazarı okumaya başlamak için. Ama geç olması hiç olmamasından iyidir. Yolun Sonundaki Okyanus'u okurken ben de kendi okyanusumu buldum. Büyümek her ne kadar acı verici olsa da aslında asla büyümediğimi farkettim. Mutlu bir başlangıcın her zaman mutlu bir sonla bitmeyeceğini, her ne kadar harika bir yaşam düşlesemde belki de asla düşlenenin gerçekleşemeyeceğini öğrendim. Bir solukta okuyamadım ama okurken defalarca nefesimi tutmak zorunda kaldım.
      Çok şey öğrendim, çok şeyin farkına vardım ben yolun sonundaki okyanusumu ararken. Mesela gidenin asla zamanında dönmediğini belki de asla dönemeyeceğini... Dönüşsüz gidenlerin ne kadar acı verdiğini anladım. Kalbim ne kadar acısa ne kadar haykırsa da gidenleri geri getiremeyeceğimi anlamak zorunda kaldım. Anladım anlamasına da kalbimi daha fazla parçaya ayırdı bunu anlamam. Giden gitmiştir, bu durum bizi ne kadar acıtsa da elimizden bir şey gelmez bir çok defa.
     Çok şeyin farkına vardım, birçok şeyi gerçek anlamıyla gördüm. Yolun sonundaki okyanusumu gördüm görmesine ama gördüklerim görmek istediklerim değildi. Yine de inancım tam düşlerime. Şimdi hayatın duraklarından birinde oturmuş büyük bir dalga bekliyorum. Ve eminim bir gün o dalga gelip gördüklerimi yerle bir edecek. İşte o zaman ben yeniden inşa etmeye başlayacağım düşlerimi. Bu sefer gördüklerim hoşuma gidecek. Bu sefer yolun sonundaki okyanus aynen düşlediğim gibi, beni yerle bir etmek yerine parçalarımı son bir kez birleştirecek.