O Öldü Ben Öldüm

Ruhumu adadım karanlığa

Aydınlık bana o kadar uzaktı ki

Elimi uzatıp tutabilsem,

İçimi ısıtabileceğinden emin olsam da

Elimin tersiyle iterdim güneşi

Alışmıştım bir kez acı çekmeye.

Acı varoluşumun sebebiydi.

Acısız bir ben imkansızdı gün için.

Ben acı çektim,

Aydınlık beni iteledi.

Ben acı çektim,

Karanlık bana, hoşgeldin, dedi.

Ben acı çektikçe 

Beni kabullenene yürüdüm.

Ben her acı çektiğimde

Karanlık beni daha fazla ele geçirdi.

O öldü, ben öldüm.

Olasılığı yoktu onsuz bir geleceğin!

Herhangi bir anlamı yoktu

Bu yolda yalnız yürümenin

Onunla öldüm çünkü;

Yaşamaya devam etseydim,

Her gün ruhum 

Yeniden ve yeniden yanardı

Ruhumun kavrulmasına dayanamazdım

Ölmek daha kolaydı benim için

Ben de öldüm

Karanlığa onunla yürüdüm.

Belki güneşi değil 

Ama geceyi paylaştık birlikte.

Böylesi de güzeldi yeterince.

Geceyi paylaşmak...

Karanlığı paylaşmak...

Biz karanlığa yürüyünce,

Aydınlık bizi iteledi.

Biz acı çektik,

Karanlık bize, hoşgeldiniz, dedi.

Biz acı çektikçe 

Bizi kabullenene yürüdük.

Biz her acı çektiğimizde,

Karanlık bizi daha fazla ele geçirdi.