Yağmur damlaları düştükleri yerde güzel uğultular bırakıyor, uğultular notaların yerleri alarak doğada güzel bir opera sahneliyorlardı. Bu sırada Rüya evin içerisinde olanca sessizliğiyle doğada çalan müziğe hakim olmaya çalışıyordu. Bu gürültülü sessizlik asabiliğini üzerinde atmasını sağlamıştı. Birkaç saattir gereğinden fazla gergindi. Bu gerginlik onda hem görmezden gelinmeyecek baş ağrıları bırakmış geriye, hem de vücuduna sinir bozucu bir enerji yüklemişti.
Birden, daha fazla dayanamayarak, hışımla yerinden kalktı. Hızlı adımlarla merdivenleri çıktı birer birer. Aynı asabi halinden vazgeçmeyerek kütüphaneye girdi. Şimdi en sevdiği görüntüyle karşı karşıyaydı. Kitapların kokusunu içine çekti. Köşeye konulmuş tek kişilik kanepenin üzerine kurularak gözlerini sımsıkı kapadı. Şuanda sadece durmak istiyordu. Düşünmek mi? Asla. Şu aralar düşünmek yapmak isteyeceği son şeydi. Yalnızca gözlerini kapamak, düşüncelere dalmadan kitapların ruhunu ele geçirmesini istiyordu.
Yalnızdı... Hem de çok yalnız. Seneler onu hızla yaşlandırırken geçmiş günleri anmaktan geri kalmıyordu ( Gerçi sadece 28 yaşındaydı). Geçmiş... Ne kadar acı veren bir kelime olduğunu/olacağını bilselerdi, zamanı geldiğinde ilk kez telaffuz ederler miydi? Geçmiş... Geçmiş ona güzel anılarını hatırlatmakla kalmıyor aynı zamanda yaşadığı anı cehenneme çevirmesini de biliyordu. Geçmişi bu kadar anmak, kafasında tekrar tekrar yaşaması ne kadar saçmaydı!
Bir anda kararını verdi. Geçmişini kütüphanede bıraktı ve kendisini kapı dışarı etti. Merdivenlerden adeta uçarak çatı katına çıktı. İşte şimdi hayatını mahveden cehennemin kapısında duruyordu. Aynı anda opera tekrar başladı. Ama bu sefer doğada değil çatı katında... Notalar ise yağmur değil gözyaşlarıydı. Müziğin ritmi havada süzülürken yavaşça kapı kolunu çevirerek içeri girdi. Bir kez daha onu mahveden kötü ruh karşısında duruyordu.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder